De hartstochtelijke overgave waarmee het gebeurt. Hoefde ik het maar niet te zien, elke dag van welke kant en op welk uur ik ook aankom. Langs de oever van het riviertje staat haar fiets schuin en breed op het pad met haar, haar achterkant, er naast in een hartstochtelijk fel gooigebaar. Een zwiep naar links na een korte aanloop en met een hoge opsprong. En dan over naar rechts zwenkend en hoog uithalend. Wijde gebaren, walsende bruine lokken, elke dag, elk uur. Zou het ooit eens boven de macht gaan van dit ongeveer 50 jaar oude vrouwelijk aangekleed mechanisme dat onafgebroken de eendjes voert, zodat ik er langs kan?
foto: het betreffende riviertje
Prachtig ik moet glimlachen om de expressie die je met grote afkeer tot uitdrukking weet te brengen.
BeantwoordenVerwijderen