de vlottende tuin

Dat het een dagelijks ritueel zou gaan worden wist zij eerst niet.

Zij woonde in die tijd aan de ringvaart en stond op de stoep omdat haar losgelaten voortuin zou gaan langskomen. Want zo was ook gisteren en de dagen daarvoor gebeurd.

De stroming in de vaart bleek een etmaal nodig te hebben om haar haar voortuin als een eilandje terug te laten zien, zodat zij zich  verheugen kon over de aanwinst van nieuwe planten, zoals gele lis en wateraardbei.

Op zaterdagavond was zij gekleed voor een feest en toen de luxe wagen voorreed wees zij haar kennissen op de tuin die juist langsvloot als door een plotselinge stuwing in versnelling gebracht door de bochtige loop van de ringvaart. Wat ging het water te keer! En daar gebeurde het!, daar hing de tuin ontspoord  tegen de oever van de overkant ...
Maar uit het water waren armen gerezen!, stevig sturend met slierten onderwatergroen omrankt. En  modderig, steeg ook het hoofd op van de Watervrouw!

Haar kennissen reden weg zonder te willen wachten tot zij zich verschoond en verkleed zou hebben.  Zij zijn haar kennissen niet meer maar de tuin is weer  haar voortuin.






josiene van eijsden