zondag 29 januari 2012

Een weerzien doet de tijd openbreken


Opnieuw gezien: The bridges of Madison County. Ik herkende mij in de rol van Meryl Streep afgezien van de lichamelijke ontrouw van de gehuwde vrouw. Tot in het fysieke ervaar ik mee met haar, bijvoorbeeld wanneer zij telefonerend haar hand vanuit wat gefrutsel legt op zijn schouder als de allereerste aanraking tussen hen. Alles herken ik; haar levend-dood zijn, de plek waar zij woont en het bestaan dat zij leidt. Zij droomt en in feite laat ze de ervaring met deze man, de man van haar leven, als een droom blijven door hem niet te volgen. Ook het tijdsbegrip is frappant weergegeven; het Nu wordt volledig ervaren juist daar het het verdriet om het afscheid al in zich draagt.
Zij leefde voort met de zekerheid dat wonderen bestaan want zomaar realiteit worden: "Ik lijk een ander mens " zei ze "maar ik ben meer mijzelf dan ooit". Ze rekte de liefdeservaring op tot een eeuwig- Nu.
Zij blijft bij haar echtgenoot : "Omdat hij nog nooit een ander mens kwaad heeft gedaan" . Maar had zij zichzelf niet trouw moeten zijn nu zij het lot had uitgedaagd en had gekregen waar een vrouw haar leven lang op wacht: de kans op eigen groei naast de juiste man op de juiste tijd. Hij, de man die had gezegd de ervaring te hebben dat het was alsof heel zijn leven, al zijn reizen, er waren geweest om hier aan te komen en haar te ontmoeten.
Zij maakte ook voor hem de keus op zijn levensweg door in haar huwelijk te blijven.

zaterdag 28 januari 2012

dromennachtboek


het eerste dat ik lees als ik het schrift opensla waarin ik mijn dromen noteerde:

ik liep langs een B weg ( geasphalteerde 80 km weg) en zou na enige meters rechts met de weg mee gaan buigen. terwijl ik daar liep keek ik rechts het boerenland op. daar liep een mij welbekend ( lieflijk) paadje dat ik wellicht al 1000 x gelopen had. het was op het land dat bij een boerderij hoorde waar ik ooit gewoond had maar dat nu verkocht was.
toch nam ik dat lieve aanlokkelijke boerenkronkelpaadje met zongedroogd gras en bloemetjes niet dat mijn weg verkort zou hebben.
ik hield me aan de saaie geasphalteerde officiëele route.

donderdag 26 januari 2012

Steeds gebeurt er iets

en steeds weet ik dat dat beter

zou kunnen, maar soms ook niet


Gisteravond werd er hard aangebeld

en op de voordeur gebonsd

alsof er bezig was een bom te dalen

tot vlak boven mijn woning

en men zo goed was mij tijdig te alarmeren

Maar was het een ster?



dec.2011

Opspringer!!

Wat hoort men toch weinig over postief karma spreken.

dinsdag 24 januari 2012

zomernotitie

een perron in vakantietijd vol vakantiegangers

en de enige die een liedje fluit is de man die

op één knie, halverwege naar de grond gekeerd

het cementen NS- meubilair ligt bij te schilderen met een bokkepoot.

maandag 23 januari 2012

het echte leven is wat je smorgens om half 7 op je stoep vindt
daar is het nog donker en een frisse energie overheerst, neemt je tintelend over
waar het echt om gaat is dit, dus laat het niet voor een dichte deur staan
inclusief die ene felle uithaal van die ene merel hoog in de bomenrij van de S. laan op de hoek
als je ergens mee in zee bent, geïnspireerd en geladen, ben dat dan dwars, niet gewillig
echt leven is confrontatie

zondag 22 januari 2012

drift tot goeddoen


De hartstochtelijke overgave waarmee het gebeurt. Hoefde ik het maar niet te zien, elke dag van welke kant en op welk uur ik ook aankom. Langs de oever van het riviertje staat haar fiets schuin en breed op het pad met haar, haar achterkant, er naast in een hartstochtelijk fel gooigebaar. Een zwiep naar links na een korte aanloop en met een hoge opsprong. En dan over naar rechts zwenkend en hoog uithalend. Wijde gebaren, walsende bruine lokken, elke dag, elk uur. Zou het ooit eens boven de macht gaan van dit ongeveer 50 jaar oude vrouwelijk aangekleed mechanisme dat onafgebroken de eendjes voert, zodat ik er langs kan?




foto: het betreffende riviertje

zaterdag 7 januari 2012

niets te beleven


Toegegeven, ik gebruikte jou als Muze en daar ben jij niet van gediend omdat ik geen beroemd schrijver ben.
Zo eindigde mijn brief aan A waarop zij mij antwoordde dat zij mij nauwelijks kende en ook niet nader wenste te leren kennen na het lezen van mijn brieven waarboven even goed Lieve L, of F of E had kunnen staan als Lieve A.

En verder hoop ik verschoond te blijven van jouw o, zo persoonlijk relaas van je wederwaardigheden, vervolgde zij, al jouw "niets te beleven belevenissen", waarbij je mijn bestaan gebruikte als alibi om enige uren schrijvend door te komen in je, volgens mij gecultiveerde, eenzaamheid. Wij zijn geen vrienden omdat onze winkelwagentjes botsten, die knal was niet het startschot voor een vriendschap.
Vrienden heb ik genoeg. Mensen van vlees en bloed waarmee ik samen werk en ontspan. Daarbij mij drie maal per week door zes kantjes verslag van jouw lege uren heenworstelen is mij een te grote vriendendienst, zelfs als wij vrienden zouden zijn,

A.

in rode aarde


rode geranium
steeds in stijl tijdloos gehuld
in terra cotta

Bluf bij Ouderdom


Nee, geen kwaad in de storm

noch in de tak die ruw

en rauw mij mieters raakte






teruggevonden tussen de Tips bij Ouderdom

een steek van verlangen


Aaaah....laat er nou een gigantisch verlangen naar Rotterdam in mij opstoten bij het treffen van deze foto vanochtend bij het ontbijt.
onbegrijpelijk voor een ander zeker?