Een weerzien doet de tijd openbreken

Opnieuw gezien: The bridges of Madison County. Ik herkende mij in de rol van Meryl Streep afgezien van de lichamelijke ontrouw van de gehuwde vrouw. Tot in het fysieke ervaar ik mee met haar, bijvoorbeeld wanneer zij telefonerend haar hand vanuit wat gefrutsel legt op zijn schouder als de allereerste aanraking tussen hen. Alles herken ik; haar levend-dood zijn, de plek waar zij woont en het bestaan dat zij leidt. Zij droomt en in feite laat ze de ervaring met deze man, de man van haar leven, als een droom blijven door hem niet te volgen. Ook het tijdsbegrip is frappant weergegeven; het Nu wordt volledig ervaren juist daar het het verdriet om het afscheid al in zich draagt.
Zij leefde voort met de zekerheid dat wonderen bestaan want zomaar realiteit worden: "Ik lijk een ander mens " zei ze "maar ik ben meer mijzelf dan ooit". Ze rekte de liefdeservaring op tot een eeuwig- Nu.
Zij blijft bij haar echtgenoot : "Omdat hij nog nooit een ander mens kwaad heeft gedaan" . Maar had zij zichzelf niet trouw moeten zijn nu zij het lot had uitgedaagd en had gekregen waar een vrouw haar leven lang op wacht: de kans op eigen groei naast de juiste man op de juiste tijd. Hij, de man die had gezegd de ervaring te hebben dat het was alsof heel zijn leven, al zijn reizen, er waren geweest om hier aan te komen en haar te ontmoeten.
Zij maakte ook voor hem de keus op zijn levensweg door in haar huwelijk te blijven.