zondag 27 maart 2011

Een net meisje beleefde niets in die tijd


Een net meisje beleefde niets in die tijd. Maar wel in de vroege ochtend de geur uit natte winterjassen van de jas- aan- jas staande passagiers van bus 52 door de Maastunnel  wanneer zij depressief op weg was naar de meisjes-ULO op de Schonerbergerweg. Ik had niet verlegen, vreemd en "gek" hoeven zijn en niet bang voor de wijde- petticoat meisjes in het gras naast het gebouw van de kunstacademie, had ik niet mijn ouders gehad.
Ik zag, want kwam wel eens ergens, hoe de academielui in een kring hoog opverend hun danspasjes maakten. Zo wil en kan ik zijn en leven en dansen dacht ik terwijl ik me snel afwendde. Ik voelde schaamte want verlegenheid en jalousie. Ik voelde geen pijn omdat er sowieso pijn was, op sommige momenten na, als illusie waar bleek en Jan Nieveld mij kustte.

Toen ik na 2 jaar ULO op de Christelijke Huishoud-en-Industrieschool op het Ericaplein belandde had de tekenlerares mijn werk meegenomen naar een landelijk congres en ze zei: "Je hebt aanleg, je kunt naar de kunstacademie". Had ik maar gedurfd! Eén keer, deze keer, keek een volwassene mijn kant op. Een kans. De enige en ik ben er niet op ingegaan vanwege mijn verlegenheid voor de vrije- blije academiejeugd.

Het liep ook slecht af op deze laatste school. Ik kon niet strijken en moest daarom met een oud ijzer strijken dat je, met een dik doekje, heet van de kachel haalde. Daarom en waarschijnlijk door mijn anders-dan-anderen houding mocht ik geen examen doen en moest 3 maanden eerder van school. Kon ik extra strijken voor mijn moeder en de trappen stoffen.

Er is nog een moment geweest dat een opening had kunnen betekenen. Dat was bij de schoolkeuzetest op de Heemraadsingel. Mijn ouders werden op gesprek geroepen en de oudere dame besprak met hen de uitkomst. Mijn moeder vertelde mij later dat mijn vader- wat zal hij er de de tering in gehad hebben dat hij zwichtte voor een gedecideerde oudere dame die hij niet vloekend een hoek in had durven trappen- op haar vraag: "Wat is er bij u thuis aan de hand?" het misbruik had toegegeven.

8 opmerkingen:

  1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O, fijn! het komt dat ik dit al eerder schreef. Ben bezig met mn "spullen" verder weg te halen van TrouwSchrijf! en hier te plaatsen, met de nodige verbeteringen in de tekst.
    heerlijk om te doen. ik zou gewoon door kunnen gaan en dan later die witregels er tussen jazzen. dank weer voor het lezen,
    josiene.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Reflexxus, mooi neergezet, dat nette meisje.

    Ik schrijf alles in Word en knip en plak dan met de toetsen ctrlx en ctrlv. Ik sla wel eerst alles op. Stel dat er iets misgaat, tekst weg, zonde toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik schrijf meestal nog gewoon met pen en papier. ik kan echt niks met word en plakken enzo, echt niet.

    bovenstaand stukje is veel langer maar dat komt dan later.
    dank je wel, Ferrara.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een pijn, verdriet en gemiste kansen. Het raakt me.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. beetje extra jammer eigenlijk want mijn verhalen gaan meestal zo, ik heb wel andere maar allemaal geënt op dit grondgevoel.

    het geeft op zo'n manier een gevoel van schaamte om over al dat van vroeger te schrijven. omdat ik er anderen er een naar gevoel mee bezorg, om nog te zwijgen van medelijden.
    bij mijn kinderen hoef ik er helemaal niet mee aan te komen,hahaha, nou dat is dan waarschijnlijk een gezond teken, denk ik dan.
    dank je wel voor lezen en reageren.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Medelijden is een raar woord. Je voelt en ja lijdt ook mee, voor zover dat al mogelijk is. Deze verhalen moeten verteld worden en wij luisteren daarnaar. Konden we ook maar iets van het nare eraf halen dan deden we dat.

    BeantwoordenVerwijderen