Om mij te warmen- het was binnen kouder dan buiten- was ik op mijn achterplaatsje beland. Voor mijn gesloten ogen ontstond een beeld, even grijs als de tegels waarop ik stond. Langer dan vrouwhoog stond door mijn gesloten oogleden zichtbaar Maria in beton met in haar halfhoog gevouwen armen een baby. Slank staat zij daar en allerliefst. Zij kijkt kalm voor zich uit in de richting van de tuindeuren. Zij staat daar voor zichzelf zichzelf gelijk te zijn maar ook voor mij. Om mij zacht te laten zijn. En om mij het tot dan onaanvaardbare te laten ervaren van het niet meer dan een vredig hart met warme huid omkleed te zijn en ogen die niet open hoeven gaan om te zien.
Nu ik even later brood met omelet eet en schrijf op een zonovergoten blocnote, nu is zij daar nog aanwezig. Rank en fijn en vrij om te komen en gaan voor ons zichtbaar of niet.
Meen je dat nou van Maria? uit net zulk tuinornamentenbeton gegoten als die vogeldrinkbakjes met een stenen lokmusje op de rand.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik hou van de wisselende perspectieven.
BeantwoordenVerwijderenHoe kan het dat hier maar 1 reactie op komt, en wel alleen van mij. Ik lees hem net weer, 2 maanden later, en vind hem zeldzaam mooi.
BeantwoordenVerwijderenVOORAL:
Zij staat daar voor zichzelf zichzelf gelijk te zijn maar ook voor mij. Om mij zacht te laten zijn. En om mij het tot dan onaanvaardbare te laten ervaren van het niet meer dan een vredig hart met warme huid omkleed te zijn en ogen die niet open hoeven gaan om te zien.
ik vind dat tuinornamentenbeton leuk (onderaan)
BeantwoordenVerwijderenmaar ik zet op dit blog ook oudere dingen en misschien lazen anderen dit eerder of ja, het is ook lastig reageren omdat ik hier de mate van serieus- zijn niet precies aangeef.
jij dank voor je reacties, natuurlijk!