Richting

Het lijkt voorbij, de staat van wachten waarin ik tegen mijn zin de laatste kwart eeuw heb verkeerd. Durfde ik geen initiatieven te nemen, geen keuzes te maken, niet in zee te gaan met anderen doordat er zoveel was misgegaan toen ik dat nog wel deed? Of wachtte ik op richtinggevende hulp zoals ik  kreeg in een tijd dat ik hulp extra goed kon gebruiken omdat het bij ons thuis een gevaarlijke situatie was.

In de kelder van muziekhandel Simonis was het schemerig naast de wand met gitaren waar ik bezig was met LP's labelen. Vanaf de begane grond klonk 'Living doll' de tophit van dat seizoen. Ik had het naar mijn zin in mijn eerste baantje, leerde snel en voelde me gewaardeerd door de baas.

Toen, als in mist verscheen, precies zo als die borden  zijn, ook zo groot, een blaauw gemeentebord op enige afstand voor mijn ogen:       H A A R L E M        las ik in witte letters.

Zonder er met iemand over te praten besloot ik tot handelen. Haarlem kende ik niet. Het M.A.I.  bureau met adressen voor werken als au pair was toen sinds kort gevestigd. Op sollicitatiegesprek ging ik stiekem. En pas nadat ik was aangenomen confrontreerde ik mijn moeder met mijn vertrek.

Nog geen week in Haarlem of ik ontmoette door een jongen die me mee vroeg naar een feestje, de bijzondere familie van wie ik door hun voorbeeld heb geleerd hoe een gezinsleven óók kan zijn.