maar die dingen gebeuren

Het woord kwetsbaar viel niet en van psychisch trauma had ik niet gehoord. Zwak dat was mijn zusje, zei mijn moeder en snel moe. Dat gold ook voor mijn moeder zelf, die last had van migraine en rugpijn: "Altijd die moeheid, die rug, die koppijn"en:"Laat me maar, ik ben gewoon geen mens vandaag". Troosten mocht ik haar niet, ze stootte me weg. Hóé ik haar kon helpen? Met huishoudelijk werk!
:"Ik neem een aspirine en ga even liggen". Dan kromde zij zich op de divan onder haar berenjas. De halfverduisterde woonkamer toonde midden op de dag in de opgelegde stilte haar ware aard.

... Érgens in Rotterdam- zuid zou het toch beter toeven zijn?

:"Ga nou verdomme de gang stoffen" klonk mijn moeders stem gedempt door de jas. Ik nam nog een teug van deze sfeer om die daarna nooit meer te vergeten, en verliet de kamer met een minimum aan geluid.

Boven was onze kamer, van Emma en mij, hier niet de doem van de rest van het huis, deze kamer was licht, we hielden van onze kamer en van elkaar. Een licht venster op de wereld, van hieruit zouden wij ons leven vormgeven, we waren daar al mee begonnen.
Maar het gevaar stond voor de kamerdeur en beloerde ons vanaf het balkon waar mijn vader kon opstappen vanuit zijn aan onze kamer grenzende Doka met in de tussenmuur het gat waar de lens van een filmcamera in paste


josiene van eijsden